Inleiding – lk ben grotendeels opgegroeid in Crooswijk. Met mijn oma had ik een hele sterke band, met haar kon ik goed praten, zij luisterde. En dat had ik nodig, want de situatie thuis was vaak onhoudbaar. lk had altijd het gevoel dat ik daar niet gewenst was. op een dag hadden mijn broers een beeld kapot gemaakt, en kreeg ik er de schuld van, met klappen en al, zo ging dat zo vaak. Er was nog geen jeugdzorg, of instanties waar je voor hulp naartoe kon. Dus ik zocht zelf mijn veilige plekje, en dat was mijn oma.

Hoe lastig mijn jeugd vaak was, waar ik dankbaar voor ben is dat wel geleerd heb om nooit bij de pakken neer gaan zitten. Dat hoe moeilijk een situatie kan zijn je altijd jezelf de strijd aan gaat, en de kracht hebt om er uit te komen. En daar heb ik nog vaak profijt van gehad.

Op mijn achttiende leerde ik de liefde van mijn leven tot nu toe kennen. We zijn 42 jaar samen geweest, tot ze overleed. En dan zak je af. lk had nergens zin meer in. Rekeningen bleven liggen, betalingen deed ik niet meer, want dat  deed zij altijd. Ze deed alles, ik mocht niet eens de keuken inkomen van haar. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik in een diepe kuil zat, lk probeerde naar boven te graaien, maar het lukte me niet. Het lukte me gewoon niet alleen.  En de rekeningen bleven rond mijn oren stromen, van de telefoon werd ik helemaal gek. Tot ik om en nabij €10.000 schuld had. De bank verwees me door naar de kredietbank, en toen dacht ik ‘oh, eindelijk hulp en hoef ik het niet meer helemaal alleen te doen.’ Daar kreeg ik te horen dat ik van alle rekeningen kopietjes moest maken, en giga stapel heb ik daar ingeleverd. En toen moest ik 6 weken wachten. Dat wachten duurde lang. Tot ik een brief kreeg waarin stond dat ik afgewezen was, en dat ik de schuld in een hogere status moest krijgen. Ik had nog te weinig schuld om geholpen te kunnen worden. Nou, dan wordt je gek. De put werd nog dieper, ik zonk erin weg.

Tot ik me besefte dat er iets moest gebeuren, dat ik het zelf moest gaan doen. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt, 3 stapels gemaakt. 1 zeer urgente, 2 urgent  en 3 niet zo belangrijk. Na 9 maanden alleen maar via eten, en op zondag at ik bij mijn dochter, kreeg ik het verlossende telefoontje. Zilveren Kruis ‘meneer, u heeft te veel betaald, u krijgt geld terug.’ Het ergste was voorbij, ik kon weer ademen.

Toen ik alle laatste betalingen had gedaan was ik die zorg kwijt, lk zag het licht weer een beetje. Maar de stilte die thuis hing die was afgrijselljk. lk werkte en sliep, meer niet. En steeds als ik thuis kwam dan sloeg ik weer dicht. Erop uit gaan kwam niet in me op, maar ik voelde wel die leegte.

Tot Joke, In het Westervolkshuis waar ik vrijwilliger was,  me een keer bij eetclub vroeg of ik mee ging naar toneel. Het boeide me gelijk. Ik ben er gaan spelen, lk ben er vrijwilliger geworden. Ik hoor weer ergens bij, langzamerhand is alles weer omhoog geschoten. Afgelopen zomer heb ik zo veel uitstapjes gemaakt, ik van mijn leven niet gedacht dat ik ooit zou doen. De leegte is weer opgevuld.

En hoe moeilijk het soms ook is, je hebt altijd ergens de kracht om er zelf weer uit te komen.